Podręcznik do protokołu Electrolux Eftd26w jest bardzo przydatnym narzędziem, które pomaga w konfiguracji i obsłudze systemu automatycznego sterowania w automatyzacji domowej. Jest to kompleksowy przewodnik po protokole, który zawiera szczegółowe instrukcje dotyczące konfiguracji, instalacji i użytkowania tego urządzenia. Podręcznik wyjaśnia jasno i szczegółowo wszystkie funkcje i opcje protokołu, w tym opcje bezpieczeństwa, które zapewniają najwyższy poziom zabezpieczeń przed niewłaściwą pracą. Dodatkowo, zawiera on również wyczerpujące instrukcje dotyczące konfiguracji i instalacji, dzięki którym można w pełni wykorzystać wszystkie funkcje urządzenia. Podręcznik jest ważnym narzędziem, które pomaga w optymalizacji wydajności systemu automatycznego sterowania w automatyzacji domowej.
Ostatnia aktualizacja: Podręcznik do protokołu Electrolux Eftd26w
W protokole IP, każdy komputer posiada 4 bajtowy adres internetowy. Adres ten to duża liczba, która dla ułatwienia zapisu zwykle dzielona jest na pojedyncze bajty, np. 204. 79. 197. 200. Adresy IP przyznaje użytkownikowi dostawca Internetu. Z puli adresów IP wydzielono pulę prywatnych adresów IP, które mogą być wykorzystane tylko w sieciach lokalnych.
Dostawca Internetu otrzymuje pulę tzw. adresów publicznych, a odbiorcom udostępnia adresy prywatne. Jeśli twój komputer ma adres z zakresu:
10. 0. 0 - 10. 255. 255,
172. 16. 0 - 172. 31. 255,
192. 168. 0 - 192. 255,
to znaczy, że masz przydzielony adres prywatny.
Skąd w takim razie komputer wie, w jakiej jest sieci i czy urządzenie, z którym chce się połączyć jest w tej czy innej sieci?
Do identyfikacji miejsca komputera w sieci służy tzw. maska podsieci. Maskę podsieci zapisuje się podobnie jak adres IP, np.
Podczas komunikacji z innym urządzeniem wykonywany jest test zerujący bity w adresie komputera w miejscu zera w masce.
Źródło: Tomasz Krupa, licencja: CC BY 3.
Wyniki testu są zgodne, więc komputer wie, że urządzenie, z którym się komunikuje jest w tej samej podsieci.
Jeśli wyniki testu będą się różnić, komputer będzie wiedział, że urządzenie jest w innej podsieci i istnieje konieczność „wyjścia” poza własną podsieć przez tzw. bramę sieciową.
Ciekawostka
Ile jest różnych adresów? Jeden bajt to 256 możliwości. Dla każdej możliwości pierwszego bajtu, drugi może przyjąć 256 wartości. Po przemnożeniu daje to 65 536. Dla każdej możliwości pierwszych dwóch bajtów, trzeci bajt też może przyjąć 256 wartości, co po przemnożeniu daje już 16 777 216 różnych adresów. Po uwzględnieniu czwartego bajtu otrzymujemy wynik: 4 294 967 296 - ponad 4 miliardy różnych adresów.
Komputery podłączone do sieci oraz posiadające adres IP, nazywamy hostami (z ang. host - gospodarz). Komputery, które pośredniczą w komunikacji nazywamy ruterami (z ang. router - rozsyłacz). Podział ten jest trochę sztuczny - jeden komputer może zarówno posiadać adres jak i pośredniczyć w komunikacji, czyli być jednocześnie hostem i ruterem.
Wzrost liczby komputerów podłączanych do Internetu sprawił, że adresów (stosunkowo niedawno) zaczęło brakować - większość urządzeń, z którymi pracujemy nie posiada dziś pełnoprawnego adresu internetowego, ale dzieli się z innymi urządzeniami w ramach tej samej sieci lokalnej. W takiej sieci wszystkie komputery posiadają adresy lokalne, - pozwalające komunikować się jedynie w jej obrębie. Adres zewnętrzny (internetowy) posiada zwykle tylko tzw. brama, która pośredniczy w komunikacji z Internetem.
Źródło: IPv4 vs IPv6, licencja: CC BY 3.
Obecnie czterobajtowe adresy stopniowo zastępowane są 16 bajtowymi. 256 do potęgi 16 daje ogromną liczbę 340 282 366 920 938 463 463 374 607 431 768 211 456. Sama liczba różnych adresów ma tu 39 cyfr. Dłuższe adresy są trudniejsze w zapamiętaniu - zapisuje się je przez to trochę inaczej. Klasyczny adres internetowy wyszukiwarki Bing to na przykład:
204.
Nowy szesnastobajtowy adres wyszukiwarki Bing zapisać można jako:
0:0:0:0:0:ffff:cc4f:c5c8
Szesnastobajtowe adresy internetowe nazywane są IPv6. Stare adresowanie nosi nazwę IPv4. IPv6 nie działa jeszcze wszędzie, ale tam gdzie funkcjonuje, pozwala nawet telefonom działać na równi z serwerami.
Źródło: World IPv6 Day, licencja: CC BY 3.
W codziennym użytkowaniu sieci nie musisz posługiwać się skomplikowanymi adresami - wystarczy tzw. domena. Każda domena to nazwa znajdująca się pod kontrolą jakiejś organizacji. Domena może posiadać dowolną ilość subdomen (poddomen) - to kolejne segmenty dopisywane z jej lewej strony i oddzielone kropkami. Domeny najwyższego poziomu (takie jak np. domeny krajowe:. pl,. ru,. de,. be, uk,. fr albo. com (komercyjne),. edu (edukacyjne,. gov (rządowe),. mil (militarne),. org (organizacyjne) posiadają subdomeny należące do różnych firm i organizacji (na przykład microsoft. com, ore. edu. pl, epodreczniki. pl, p. lodz. pl).
Źródło: Tomasz Krupa, licencja: CC BY 3.
W Internecie funkcjonuje baza danych o nazwie DNS (ang. Domain Name System), której zadaniem jest przechowywanie różnych informacji związanych z poszczególnymi domenami. Jedną z takich informacji jest adres IP. Za każdym razem, gdy wchodzisz na jakąś stronę internetową za pomocą jej nazwy, twój komputer najpierw pobiera z bazy danych DNS jej adres IP. Ograniczona ilość krótkich i łatwych do zapamiętania nazw doprowadziła do powstania rynku domen, na którym proste i krótkie nazwy kosztują nieraz wiele tysięcy złotych.
Źródło: Tomasz Krupa, licencja: CC BY 3.
Poza nazwą domeny, w adresie często występuje jeszcze przedrostek „http://” albo „https://”. Adresy, w których na początku występuje krótkie słowo, a później dwukropek, nazywamy adresami URL (ang. Uniform Resource Locator). To krótkie słowo na początku oznacza metodę (usługę) połączenia się z danym adresem. Np. http – usługa WWW, której zadaniem jest publikowanie informacji, https – usługa szyfrowanego http. To, co znajduje się po dwukropku, to szczegóły połączenia - takie jak adres czy dane pozwalające na zalogowanie. Przeglądarki internetowe domyślnie uzupełniają adres o przedrostek „http://”.
Ćwiczenie 1
Sprawdź, jak zadziała u ciebie taki URL: http://194. 181. 106. 3/
Dzięki URL, kiedy klikasz w odnośnik w przeglądarce, komputer jest w stanie pobrać i wyświetlić kolejny dokument, niezależnie od tego, na jakim komputerze jest on zlokalizowany i jakim protokołem go pobierze. Kiedy zajdzie taka potrzeba, uruchomi program do przesyłania plików (FTP), innym razem klienta wymiany plików (BitTorrent), a jeszcze innym klienta e‑mail.
Adresy URL wskazują na zasoby zlokalizowane w Internecie. To dzięki nim przenoszenie się miedzy różnymi zasobami często na różnych serwerach jest niemal niezauważalne.
Żeby twój komputer mógł pobrać stronę internetową (lub cokolwiek innego zlokalizowanego w Internecie) z innego komputera, potrzebuje trzech kluczowych informacji:
w jaki sposób to pobrać ¬ - musi znać protokół;
na którym komputerze jest to zapisane - musi znać adres;
gdzie, już na wskazanym komputerze, zapisane jest to coś - musi znać ścieżkę.
Struktura adresu URL można przedstawić następująco: URL,
http://www. epodreczniki. pl/front/
gdzie:
http: protokół komunikacyjny
//www. pl host – adres serwera
/front/ ścieżka dostępu do zasobów na serwerze
Adres i ścieżka wystarczą, żeby pobrać niewielki dokument, ale czasami można dodać jeszcze dwie dodatkowe informacje - zapytanie oraz fragment.
Zapytanie to dynamiczny fragment adresu. Stosuje się go, kiedy ilość informacji na komputerze docelowym jest naprawdę olbrzymia, ale interesuje cię tylko niewielka ich część. Zapytanie musi być przesłane na komputer docelowy, w celu wybrania tylko interesujących informacji. Zapytanie oddziela się od adresu znakiem zapytania. Przykładem może być adres, który pojawia się po wpisaniu czegoś w wyszukiwarce:
http://www. bing. com/search? q=url
Fragment to część wewnątrz strony, na którą wskazuje adres. Fragment działa podobnie do zapytania, ale nie jest przesyłany na serwer, w efekcie czego strona z fragmentem nie różni się od strony bez podanego fragmentu. Fragmenty wykorzystywane są przez przeglądarki internetowe, które po wczytaniu strony przewijają ją do miejsca wskazywanego przez fragment. Od reszty adresu oddziela się go znakiem #:
http://pl. wikipedia. org/wiki/Uniform_Resource_Locator#Rodzaj_zasobu
Łącząc te informacje, możesz zobaczyć, jak zbudowany jest typowy adres URL:
Źródło: Tomasz Krupa, licencja: CC BY 3.
Poza http i https, możesz napotkać także URL z protokołami wskazującymi na:
•mailto - skrzynki pocztowe,
•file - lokalne pliki,
•ftp - pliki na serwerach plików.
Ciekawostka
Czasami adres URL, który chcesz wysłać SMS‑em albo wstawić w dokumencie, jest za długi.
Źródło: Tomasz Krupa, licencja: CC BY 3.
Ciekawostka
Istnieje kilka stron internetowych, gdzie możesz wysłać taki adres i wygenerować na tej stronie przekierowanie z dużo krótszym adresem.
Źródło: Tomasz Krupa, licencja: CC BY 3.
Ćwiczenie 2
Wejdź na stronę epodręcznika i przejdź na losową stronę. Skopiuj adres z paska adresu i przejdź na stronę bitly. com. Wklej wcześniej skopiowany adres w polu na górze strony i wciśnij Shorten.
Wskazówka
W ten sposób powstał nowy, krótszy adres URL, który zawiera przekierowanie na adres oryginalny. Nie jest on wprawdzie łatwiejszy do zapamiętania, ale z pewnością ma mniej znaków, a więc prościej będzie go przesłać SMSem.
Zapamiętaj!
Protokół
Zbiór reguł, narzucający zasady komunikacji między komputerami (urządzeniami sieciowymi).
Domena internetowa
Prosta nazwa znajdująca się w systemie Domain Name System (DNS) wykorzystywana do uruchamiania stron internetowych firm bez konieczności używania adresu IP.
Adres URL
Adres, w których na początku występuje krótkie słówko, a później dwukropek np. http://” albo „https://”.
Z tego artykułu dowiesz się:
- Co to jest protokół Modbus RTU?
- Jak wygląda komunikacja po protokole Modbus RTU?
- Jak przedstawia się architektura sieci Modbus RTU?
- Jak wykorzystać protokół Modbus RTU do komunikacji sterownika PLC z układami I/O?
- Jak skonfigurować układ I/O Modbus RTU – SmartMod I/O?
W poprzednim odcinku dowiedziałaś/eś się co to jest obiekt Trend i jak go konfigurować.
W tym artykule poznasz podstawowe informacje dotyczącekomunikacji w protokole Modbus RTU oraz poznasz architekturę komunikacji wsieci szeregowej. Zobaczysz, jak w praktyce zastosować układ wejść-wyjśćoddalonych SmartMod oraz jak mapować rejestry w komunikacji Modbus.
Kurs programowania PLC od podstaw dla automatyków i elektryków
Podstawy programowania sterowników PLC
Programowanie sterownika PLC w języku drabinkowym
Programowanie zintegrowanego panelu HMI
Komunikacja sterowników PLC w sieci szeregowej i Ethernet
Zaawansowane funkcje sterownika PLC
Modbus RTU to jeden z najpopularniejszych protokołów komunikacyjnych w systemach automatyki. Jego prostota i niezawodność sprawiły, że jest jednym z najczęściej wykorzystywanych standardów wymiany danych w sieciach szeregowych RS232/485, w przemysłowych systemach sterowania.
CharakterystykaModbus RTU
Modbus RTU jest protokołem typu Master – Slave ipozwala na dwukierunkową komunikację do 248 urządzeń, podłączonych w ramach tejsamej sieci.
- ModbusRTU Master to urządzenie inicjujące komunikację i wysyłające zapytania dourządzeń typu Slave. W sieci Modbus RTU funkcję Master może pełnić tylko jednourządzenie.
- ModbusRTU Slave to urządzenia odpowiadające na zapytania wysyłane przezurządzenia Master. W sieci Modbus RTU może pracować do 247 urządzeń Slave.
Przykładowa architektura sieci Modbus RTU
Urządzenie master komunikuje się z urządzeniami slave w trybie dwuprzewodowego RS-485. W tym celu do wymiany danych wykorzystywane są linie DATA +, DATA – oraz GND. Urządzenie master zarządza siecią tak, aby komunikacja była realizowana w prawidłowy sposób.
Jeśli urządzenie w dalszym ciągu nie odpowiada, master zgłasza błąd komunikacji z urządzeniem slave, a następnie przechodzi do odpytywania urządzenia o ID 2, które jest następne w kolejce. Po odpytaniu wszystkich urządzeń pracujących w sieci, master rozpoczyna kolejną kolejkę odpytywania.
HornerSmartMod I/O
Moduły rozszerzeń SmartMod I/O, to rozwiązanie pozwalającena lokalną rozbudowę sterowników, o obsługę kilkunastu dodatkowych sygnałówwejść-wyjść, w oparciu o komunikację szeregową. Charakteryzują się niewielkimigabarytami, dzięki czemu idealnie nadają się do instalacji w miejscach oograniczonej przestrzeni montażowej.
Moduły SmartMod I/O komunikują się ze sterownikiem HornerAPG przy pomocy sieci szeregowej, w oparciu o protokół Modbus RTU – w trybiedwuprzewodowego RS485. Wyposażenie modułów w taki interfejs pozwala na ich integracjęz dowolnym urządzeniem Modbus RTU master, nie generując przy tym dodatkowychkosztów, związanych z zakupem dedykowanych interfejsów komunikacyjnych. Wjednej sieci może pracować do 31 urządzeń SmartMod.
Okablowaniew sieci Modbus RTU
Prawidłowa komunikacja w sieci Modbus RTU wymagaprzygotowania odpowiedniego kabla. Schemat kabla komunikacyjnego do podłączeniaukładów wejść-wyjść SmartMod I/O ze sterownikiem Horner XL7e prezentujeponiższa grafika.
W tej aplikacji, komunikacja z układem SmartMod w sterownikuXL7e, realizowana jest na porcie MJ2, w trybie dwuprzewodowego RS-485. Port MJ2sterownika wyprowadzony jest fizycznie na złączu RJ-45, na pinach 1, 2 oraz 6.
Kabel komunikacyjny wykonaj w następujący sposób:
- Sygnał D- po stronie układu SmartMod podłącz do Pinu A,
- natomiast po stronie sterownika – do Pinu 1.
- Sygnał D+ po stronie układu SmartMod podłącz do Pinu B, natomiast po stronie sterownika – do Pinu 2.
- Sygnał GND po stronie układu SmartMod podłącz do Pinu C, natomiast po stronie sterownika- do Pinu 6.
Prawidłowa konfiguracja komunikacji pomiędzy układem SmartMod,a sterownikiem Horner wymaga ustawienia takich samych parametrówkomunikacyjnych na portach obu urządzeń.
W układach SmartMod, zwarcie zacisków GND oraz INIT powodujeustawienie domyślnych parametrów komunikacyjnych na porcie.
- ModbusID = 1
- Baudrate = 9600
- Parity= None
- Stop Bits = 1
Dokładnie takie same parametry ustaw na porciekomunikacyjnym w sterowniku. Pełną konfigurację zobaczysz w dalszej częściartykułu.
Mapowaniezmiennych w sterowniku PLC
Prawidłowa obsługa dodatkowych sygnałów I/O, pochodzących zmodułu SmartMod wymaga odpowiedniego zmapowania zmiennych po stroniesterownika.
Adresy zmiennych w modułach SmartMod możesz odczytać zdokumentacji do danego modułu. W tym przykładzie, dla modułu SmartMod I/O, onumerze katalogowym HE359DIQ512, zmienne dostępne są w następujących obszarachpamięci:
- sygnały dyskretne wejściowe: w obszarze 00001 do00004,
- sygnały dyskretne wyjściowe: w obszarze 00017 do00020. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-05. png" alt="" width="720" height="484"/>
Opis sygnałów w module HE359DIQ512 Prawidłowe podłączenie sygnałów obiektowych do układów SmartMod przedstawiono na schemacie poniżej. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-06-495x734. png" alt="" width="495" height="734" srcset="https://www. png 495w, https://www. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-06. png 536w" sizes="(max-width: 495px) 100vw, 495px"/>
Programowaniew akcji!
Aby utworzyć komunikację z układem SmartMod, w programiesterującym skonfiguruj protokół Modbus RTU. Komunikacja będzie odbywała się naporcie MJ2 sterownika XL7e.
W tym celu z poziomu menu Program wybierz Protocol Configuration. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-06A. png" alt="" width="413" height="292"/>
Następnie z rozwijalnej listy MJ2 wskaż protokół Modbus RTU Master i przejdź do jego konfiguracji.
W oknie NetworkConfig, w sekcji Port Configurationustaw parametry pracy portu szeregowego, zgodnie z domyślnymi parametramikomunikacyjnymi w module SmartMod:
- Baud Rate – 9600,
- Parity – none,
- Stop Bits – 1,
- Protocol – Modbus RTU.
Parametr Retriesoznacza ilość prób, jakie urządzenie master będzie wykonywało w celu nawiązaniakomunikacji z urządzeniem slave. Ustaw 2.
Timeout oznaczaczas, jaki urządzenie master odczeka pomiędzy kolejnymi zapytaniami. Ustaw 10000ms.
W sekcji Update Scankonfiguruje się sposób, w jaki urządzenie master będzie odpytywać urządzenieslave. Opcja Automatic powoduje, żemaster samodzielnie, tak często jak to możliwe, będzie zaciągał zapytania dourządzeń slave. Jeśli nie chcesz generować dużego obciążenia/? / na sieci, zmieńparametr Update Interval, cospowoduje obniżenie częstotliwości odpytywania.
Opcja Manual pozwalaskonfigurować zmienną, której zmiana stanu na „wysoki” będzie powodowaławysyłanie zapytań z urządzenia master do slave.
Sekcja Status powala na opcjonalne skonfigurowanie adresu statusowego dla komunikacji Modbus.
Okno Devices umożliwiadodawanie urządzeń slave. Po wciśnięciu przycisku Add zobaczysz kolejne okno, wktórym dodasz I/O SmartMod. W oknie podaj nazwę urządzenia slave jako SmartModoraz ustaw jego adres ID na 1.
W sekcji Device Optionsmożesz skonfigurować typ urządzenia slave, sposób w jaki adresowane są w nimzmienne oraz funkcje protokołu Modbus, które obsługuje podczas komunikacji.
Device Typ pozwala skonfigurować typ adresacji zmiennych:
- Modicon na 5 znakach,
- Modicon na 6 znakach,
- Adresację native.
Parametr Mode pozwala określić, które funkcje obsługuje urządzenie:
- wszystkie funkcje,
- Tylko funkcje 5/6,
- Tylko funkcje 15/16.
Sekcja Status umożliwiaustawienie opcjonalnego adresu statusu komunikacji z urządzeniem slave orazsposobu zachowania w chwili, gdy pojawia się błąd komunikacji.
W tym przypadku typ urządzenia skonfiguruj jako Modicon PLC 5-Digit Addressing, obsługujący wszystkie funkcje Modbus.
W zakładce Scan List,zgodnie z dokumentacją, dokonaj mapowania zmiennych w sterowniku pochodzących zmodułu SmartMod.
Wybierz ADD i z listy DeviceName wskaż wcześniej dodane urządzenie slave. W polu Device register ustaw adres 00001, a w polu Length wpisz 4.
W sekcji Localpodaj rejestr sterownika%M16, w którymbędą przechowywane stany wejść, odczytane z modułu SmartMod.
W sekcji Update Type sposób aktualizacji zmiennych ustaw jako Polled Read. Oznacza to, że sterownik w każdym cyklu będzie aktualizował stan zmiennych. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-10. png" alt="" width="484" height="427"/>
Analogicznie skonfiguruj mapowanie zmiennych wyjściowych.Wybierz Add i ustaw Device Register na 00017, a długość (Length) na 4.
podaj rejestr sterownika%m32, z którego będziesz wystawiać sygnały wyjściowedo modułu SmartMod.Sposób aktualizacji zmiennych ustaw jako Polled Read/Write. Oznacza to, że sterownik będzie aktualizował stan wyjść na module SmartMod – w chwili, gdy zmieni się ich stan. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-11. png" alt="" width="484" height="427"/>
Rozbudowaaplikacji o dodatkowy ekran operatorski
Teraz rozbudujesz aplikację o ekran operatorski, na którym będąwizualizowane stany sygnałów wejściowych i wyjściowych, pochodzących z modułu SmartMod.
W tym celu utwórz kolejny ekran operatorski. Zgodnie ze sposobem pokazanym w poprzednich artykułach, umieść na nim 4 lampki i 4 przełączniki. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-12-840x517. png" alt="" width="840" height="517" srcset="https://www. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-12-768x473. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-12. png 902w" sizes="(max-width: 840px) 100vw, 840px"/>
Utwórz nowe zmienne wejściowe i podłącz je pod obiekt lampek. Zmienną o adresie%M16 nazwij Smartmod_IN0. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-13. png" alt="" width="478" height="394"/>
Lampkę z podłączoną zmienną%M16 opisz jako Wejscie IN0. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-14. png" alt="" width="440" height="297"/>
Analogicznie postępuj, tworząc kolejne trzy zmiennewejściowe:%M17, %M18 i%M19.
Po utworzeniu zmiennych wejściowych, utwórz nowe zmienne wyjściowe i podłącz je pod obiekt przełącznika. Jako pierwszą utwórz zmienną o nazwie SmartMod_OUT0 i adresie%M32. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-15. png" alt="" width="473" height="555"/>
Obiekt „Switch” opisz jako Wyjscie OUT0. Aby to zrobić, skorzystaj z pola Legend. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-16. png" alt="" width="440" height="297"/>wyjściowe:%M33, %M34, %M35.
Umieść na ekranie także pole tekstowe o nazwie SmartMod I/O oraz przycisk Screen Jump i skonfiguruj go jako Simulate ESC. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-17-840x513. png" alt="" width="840" height="513" srcset="https://www. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-17-768x469. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-17. png 903w" sizes="(max-width: 840px) 100vw, 840px"/>
Ten ekran operatorski będzie wywoływany z poziomu ekranu pierwszego. W tym celu na ekranie numer 1 dodaj obiekt Screen Jump. Ekranem docelowym będzie ekran numer 9. Zaznacz opcję Allow Escape. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-18-840x513. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-18-768x469. pl/poradnikautomatyka/wp-content/uploads/2020/03/Kurs-sterowniki-plc-Horner-APG-16-18. png 904w" sizes="(max-width: 840px) 100vw, 840px"/>
Tak przygotowany program wgraj do sterownika.
Podłącz zasilanie do układu SmartMod i kabel komunikacyjny pomiędzy sterownikiem a modułem. Z poziomu ekranu 9 wysteruj wyjścia modułu.
W kolejnym artykule z cyklu Kurs programowania PLC od podstaw: Komunikacja w sieci CsCAN
- Co to jest protokół CsCAN i jak wygląda komunikacja w tym protokole?
- Jak wygląda architektura w sieci CsCAN?
- Jak połączyć układ SmartStix ze sterownikiem Horner XL7e?
- Jak skonfigurować odczyt zmiennych z modułu SmartStix w sterowniku XL7e?
Data publikacji 13. 04. 2016
Powrót
Generuj PDF
Drukuj
